Kopuz kelimesi, Orta Asya Türk kültürlerinde yaygın olan ve farklı varyasyonları bulunan telli çalgı anlamına gelirken, ağız kopuzu bu geleneğin özgün bir biçimidir. Genellikle ağaçtan veya kemikten yapılır ve küçük boyutlarıyla dikkat çeker. Çalan kişi, enstrümanın bir ucunu ağzına yerleştirir; ağız, sesin rezonansını sağlayarak farklı tonlar oluşturur.
Eski Türklerin göçebe yaşam biçimi ve manevi dünyasıyla iç içe olan ağız kopuzu, sadece müzik icra aracı değil, aynı zamanda kültürel ve ritüel bir anlam da taşır. Bu enstrümanla söylenen ezgiler, tarih boyunca toplumun duygularını, inançlarını ve yaşam tarzını yansıtmıştır.
Bugün, ağız kopuzu Türk müziği araştırmacıları ve sanatçıları tarafından korunup yaşatılmaya devam etmekte, geleneksel müzik kültürünün önemli bir parçası olarak kabul edilmektedir. Türk müzik tarihinde derin izler bırakan bu enstrümanın incelenmesi ve tanıtılması, kültürel mirasın gelecek nesillere aktarılması açısından büyük önem taşır.