Geleneksel el işçiliğiyle üretilen cura, genellikle dut, ardıç veya gürgen ağacından yapılır. Üzerinde üç ya da dört tel bulunur ve bu teller mızrap ya da parmaklarla çalınarak karakteristik tınılar elde edilir. Küçük oluşu sayesinde taşınabilirliği kolay olan cura, kırsal kesimlerde düzenlenen düğün, şenlik ve cem gibi sosyal etkinliklerde sıkça kullanılır.
Cura, Anadolu insanının yaşam tarzını, duygularını ve sözlü geleneğini aktaran bir kültür taşıyıcısıdır. Aşık edebiyatının icrasında, halk hikâyelerinin anlatımında ve zeybek, halay gibi yöresel oyunların müzikal altyapısında sıkça yer alır.
Son yıllarda konservatuvarlarda ve müzik okullarında eğitimi verilen cura, akademik çerçevede de ele alınmaya başlamıştır. Böylece hem kayıt altına alınmakta hem de gelecek kuşaklara aktarılması sağlanmaktadır.
Kültürel mirasın önemli unsurlarından biri olan cura, küçük gövdesine rağmen Anadolu’nun çok sesli ruhunu yansıtmayı sürdürüyor. Kimi zaman hüzünlü bir türküyü, kimi zaman coşkulu bir oyunu dile getiren bu enstrüman, halk müziğinin incelikli anlatım gücünün en narin örneklerinden biri olarak varlığını koruyor.